Μανώλης Γεωργακάκης: Σε λίγες μέρες οι Έλληνες οπαδοί των Deep Purple θα απολαύσουν μια ακόμη συναυλία σας στην Ελλάδα. Είναι η πέμπτη φορά που επισκέπτεστε τη χώρα μας από τότε που έγινες μέλος τους ή κάνω λάθος; Don Airey: Είναι πράγματι; Ίσως έχεις δίκιο. Μισό λεπτό, εγώ θυμάμαι μόνο τρεις φορές... Έχεις δίκιο, μια φορά δεν είχαμε παίξει στην Αθήνα, αλλά στη Θεσσαλονίκη...
...και στην Κρήτη, το 2005. Ποιά είναι η σημαντικότερη ανάμνησή σου από τις συναυλίες επί ελληνικού εδάφους;
Θυμάμαι μια καταπληκτική συναυλία που παίξαμε στην Αθήνα, σε ένα αμφιθέατρο (σ.σ.: προφανώς εννοεί τη συναυλία στο Λυκαβηττό, στις 5 Σεπτεμβρίου του 2001). Ήταν η πρώτη μου εμφάνιση στη χώρα σας με τους Deep Purple. Θυμάμαι ένα πανέμορφο απόγευμα και μια πανσέληνο. Ο χώρος ήταν κατάμεστος και επρόκειτο για μια εξαιρετική εμπειρία. Είχε τέλειο καιρό.
Τί θα έλεγες σε έναν οπαδό των Deep Purple, για τον οποίο αυτή θα είναι η πρώτη φορά που θα παρακολουθήσει συναυλία τους, με εσένα πίσω από τα πλήκτρα;
Θα δει πολλά από αυτά που περιμένει να δει και θα ακούσει πολλά από αυτά που περιμένει να ακούσει, δηλαδή πολλές παλιές επιτυχίες, αλλά και αρκετό νέο υλικό από τους πρόσφατους δίσκους μας. Υπάρχουν πάντα και μερικές εκπλήξεις, όπως διαφορετικές εκδοχές σε σόλο, ενώ καμιά φορά αρχίζουμε και αυτοσχεδιασμούς και jamαρίσματα. Ξέρεις, για να το κρατάμε «φρέσκο».
Υπάρχει πιθανότητα να ακούσουμε κάποια σπανιότερα τραγούδια, που ίσως οι Deep Purple δεν έχουν παίξει εδώ και χρόνια;
Ναι. Πάντα προσπαθούμε να συμπεριλάβουμε και ένα τραγούδι από τα πολύ παλιά, απλά για να σας αιφνιδιάσουμε.
Πιστεύεις ότι το προσωπικό σου καλλιτεχνικό στιλ χρειάστηκε να προσαρμοστεί στο ύφος των Deep Purple;
Αυτό στο οποίο έπρεπε να ανταπεξέλθω ήταν ο σημαντικός ρόλος που παίζει το hammond στον ήχο των Deep Purple. Έπρεπε να σιγουρευτώ ότι όσα κάνω συμβαδίζουν με το πνεύμα αυτής της μπάντας, για να τιμήσω και τη μουσική ανάμνηση του Jon Lord, κατά κάποιο τρόπο, αν καταλαβαίνεις τι εννοώ. Αυτό ήταν αρκετά δύσκολο, στην πραγματικότητα. Τον πρώτο καιρό, το όργανο που είχαν ήταν το παλιό C3 του John και δε λειτουργούσε σωστά. Πέρασαν δύο χρόνια μέχρι να το επισκευάσω πλήρως, για να ηχεί όπως θα έπρεπε. Έπειτα, άρχισα επιπλέον να χρησιμοποιώ και έναν ενισχυτή κιθάρας. Έτσι βρήκαμε τον ήχο της μπάντας. Ξέρεις, εκείνη την ιδιαίτερη βαρύτητα.
Έχω την αίσθηση ότι προτιμάς το συνθεσάιζερ και έναν πιο διαστημικό «prog» ήχο στα πλήκτρα, ίσως πιο '80s...
Ναι, καταλαβαίνω τί εννοείς. Προτιμώ πάντα να δουλεύω με συνθεσάιζερ, είναι μέρος του στιλ μου. Δεν προσπάθησα να αντιγράψω επακριβώς τον John, απλά ήθελα να βεβαιωθώ ότι στο παίξιμό μου δε θα αγνοήσω όσα έχει κάνει. Έτσι, προσέθεσα και λίγο συνθεσάιζερ. Πάντως, σίγουρα όχι τον ήχο των '80s (γελάει)! Υπήρχαν συνθεσάιζερ πολύ πριν από τα '80s, το όργανο αυτό χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στα '60s.
Πράγματι, αλλά ο ιδιαίτερος ήχος σου μου θυμίζει την πιο πρόσφατη περίοδο του προοδευτικού rock. Είναι, κατά κάποιο τρόπο, πιο μοντέρνος από τον ήχο του Jon Lord.
Ναι, από αυτή την άποψη, πάντα ήμουν πιο πρωτοποριακός από τον John, με τη χρήση των συνθεσάιζερ. Πάντως, θα επιμείνω στην άποψη ότι ο ήχος μου είναι πιο κοντά στα τέλη των '60s και στα μέσα των '70s.
Πιστεύεις πως ένας από τους λόγους που έγινες εύκολα αποδεκτός από τους οπαδούς των Deep Purple είναι το γεγονός ότι ανήκεις σε αυτή τη μεγάλη οικογένεια συγκροτημάτων που αντάλλαζαν μέλη; Έχω στο μυαλό μου μια οικογένεια που αποτελείται από τους Deep Purple, τους Rainbow, το συγκρότημα του Cozy Powell, τους Black Sabbath, τους Whitesnake... Τα σύνορα ανάμεσά τους δεν ήταν κλειστά...
(Γελάει) Πράγματι, υπήρξαν πολλές αιμομιξίες! Το ερώτημα ήταν αν μπορούσα να τα καταφέρω, αν μπορούσα να αντικαταστήσω τον John. Νομίζω πως μόνο αυτό έχει σημασία. Θα φαινόταν αμέσως, αν δεν έκανα αυτό που έπρεπε. Καταλαβαίνω ότι οι οπαδοί νοσταλγούν τον John, αλλά γνωρίζουν ότι ο ίδιος έπαψε να θέλει να είναι μέλος την μπάντας. Τόσο απλά είναι τα πράγματα. Ήθελε να προχωρήσει προς κάτι άλλο και αυτό έκανε.
Θα έλεγε κανείς ότι από την αποχώρηση του Richie Blackmore και μετά υπάρχει μια ιδιαίτερη ισότητα ανάμεσα στα μέλη της μπάντας και πως αυτό ισχύει ακόμη και για τον εκάστοτε «νεοσύλλεκτο». Συμφωνείς;
Πιστεύω ότι όταν έφυγε ο Richie άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα στη λειτουργία της μπάντας. Ξέρεις, ξεφορτώθηκαν πολλά αρνητικά στοιχεία και κράτησαν τα καλά. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που οι Deep Purple συνέχισαν να υπάρχουν για τόσα πολλά χρόνια και με τόσο καλή πορεία. Θυμάμαι την εποχή που εγώ πρωτομπήκα στο συγκρότημα και είχαμε κάνει μόλις δύο συναυλίες, ο Ian Gillan με πλησίασε για να μου μιλήσει ιδιαιτέρως. Υπογραμμίζω ότι, παραδόξως, τότε δε γνωριζόμασταν πολύ καλά, γιατί είχαμε συναντηθεί μόνο μια-δυο φορές στο παρελθόν. Μου είπε, λοιπόν: «Ξέρεις, αυτό που παίζεις στο "Lazy"...». «Ωχ! Ναι.» απάντησα και περίμενα να συμπληρώσει: «...να μου κάνεις τη χάρη να το κόψεις λιγάκι!». Αλλά η συνέχεια της πρότασης ήταν: «...κάνε το να διαρκεί περισσότερο, φίλε μου! Θέλουμε κι άλλο!» (το λέει με ενθουσιασμό). Ήταν πραγματικά εμψυχωτικός.
Είναι πασίγνωστο ότι είχες συνεργαστεί με τον Richie Blackmore στα πλαίσια των Rainbow. Πώς είναι οι σχέσεις σας σήμερα;
Δεν έχουμε ιδιαιτέρες σχέσεις από τότε που έφυγα από τους Rainbow. Δεν τον έχω δει πολύ. Τον συνάντησα πριν ένα-δυο χρόνια, σε μια συναυλία του. Είχαμε πάει να τον δούμε, στα παρασκήνια, η γυναίκα μου κι εγώ. Ήταν πολύ ευχάριστη συνάντηση. Μιλήσαμε πολύ για τους Rainbow, τον παλιό καιρό, το πόσο καλά περνούσαμε τότε. Ρώτησε για τους Purple. Του είπα: «Riche, αισθάνομαι πολύ παράξενα. Ξαφνικά μιλάμε για τους Purple και εγώ είμαι μέσα και εσύ είσαι απ' έξω!» (γελάει). Ήταν μια μονάκριβη στιγμή.
Ποιά είναι η άποψή σου σχετικά με τη διαμάχη μεταξύ του Richie Blackmore και των Deep Purple; Μερικοί μιλούν για μίσος. Είναι πραγματικά η κατάσταση τόσο έντονη ή μήπως πρόκειται για κάτι που τρέφει ο Τύπος;
Υπάρχει μια κάποια δυσαρέσκεια, που προέρχεται και από τις δύο πλευρές. Πάντως, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφεται από τον Τύπο.
Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη οξύτητα;
Όχι, δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα.
Ας επανέλθουμε στην επικαιρότητα των Deep Purple. Οι οπαδοί μπορούν να περιμένουν κάποιο καινούριο άλμπουμ σύντομα;
Ας το ελπίσουμε (γελάει)!
Έχετε γράψει καινούρια κομμάτια; Έχετε ξεκινήσει να τα προβάρετε;
Μόνο αυτό κάνουμε! Ναι (γελάει)!
Μπορείς ίσως να μου αποκαλύψεις τη μουσική κατεύθυνση;
«Hard and fast». Νομίζω πως αυτό αρκεί για να την περιγράψει.
Τέλεια! Θα ήθελα τη γνώμη σου για ένα άλμπουμ στο οποίο συμμετείχες πρόσφατα. Πώς βλέπεις τη στροφή στην καριέρα των Judas Priest, την οποία αποτύπωσε το "Nostradamus";
Υπήρξε μια πολύ φιλόδοξη κίνηση. Όταν μου παρουσίασαν τη μουσική, κόλλησα στην καρέκλα μου. Η ιδέα να κάνουν οι Judas Priest έναν τέτοιο θεματικό δίσκο ήταν απροσδόκητη. Υπάρχει εκπληκτική μουσική εκεί μέσα.
Θα μπορούσες να το συγκρίνεις με τα παλιότερα άλμπουμ των Judas Priest, στα οποία συμμετείχες;
Στην πραγματικότητα, είναι πάντα το ίδιο πράγμα. Είναι αυτός ο ήχος των δύο κιθαρών που οδηγεί, ενώ εσύ προσπαθείς να χωρέσεις ανάμεσά τους. Ξέρεις, δεν έχουν αλλάξει καθόλου, παρά την πάροδο του χρόνου. Τους λατρεύω. Πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική μπάντα.
Θα ήθελες να μιλήσεις για το τελευταίο προσωπικό σου άλμπουμ;
Το "A Light In The Sky"; Το ηχογράφησα πριν από δύο χρόνια. Το μοτίβο του βασίζεται στο ενδιαφέρον που τρέφω για την αστρονομία. Το έβλεπα σαν ένα ταξίδι στο διάστημα, εσωτερικό και εξωτερικό. Είναι κάτι πάνω στο οποίο μπορείς να στηρίξεις τη μουσική.
Σχεδιάζεις να κυκλοφορήσεις κι άλλα προσωπικά άλμπουμ;
Ναι. Μόλις άρχισα την παραγωγή του επόμενου.
Έχεις μια πολύ πλούσια καριέρα, ανήκεις πλέον μόνιμα σε μια μπάντα, συνεργάζεσαι με πάρα πολλούς επιφανείς μουσικούς και αφιερώνεις και χρόνο σε «προσωπικές δουλειές». Αναρωτιέμαι πώς μπορείς να οριοθετήσεις την καλλιτεχνική σου παραγωγικότητα και να αποφασίσεις πού ανήκει το καθετί.
Ξέρεις, βάζεις τα πράγματα σε ξεχωριστά κουτιά. Όταν ασχολούμαι με την προσωπική μου καριέρα, δε σκέφτομαι τίποτα άλλο. Όταν περιοδεύω με τους Deep Purple, παραμερίζω τα προσωπικά μου πονήματα και συγκεντρώνομαι στη μπάντα. Είναι καλό για σένα να ασχολείσαι με διαφορετικά πράγματα. Δε θέλω να αφήσω κάποια δραστηριότητά μου να υποφέρει, αλλά το να κλειδώνεσαι συνεχώς στο ίδιο πράγμα δεν είναι πολύ υγιές για το πνεύμα.
Από ό,τι φαίνεται, προσπαθείς να κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Προσπαθώ να είμαι συνεχώς απασχολημένος και να συνεχίζω να παράγω μουσική. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αν θέλεις να είσαι επαγγελματίας μουσικός, πρέπει να παράγεις μουσική. Κανείς δε θα το κάνει για σένα.
Σχετικά με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ των Deep Purple, στα οποία συμμετέχεις κι εσύ, θα ήθελα να μου πεις πώς θα τα τοποθετούσες σε σχέση με την καριέρα της μπάντας;
Θα έλεγα ότι είναι δυο ενδιαφέροντες σταθμοί. Πολύ λίγες μπάντες κατάφεραν να ξεπεράσουν τις πρώτες τους δουλειές. Είναι πολύ δύσκολο για τους Deep Purple να πιστέψουν ότι θα μπορέσουν να φτιάξουν ένα άλμπουμ καλύτερο από το "Machinehead". Οι εποχές έχουν αλλάξει και δεν είναι πια νέοι. Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησα μαζί τους (σ.σ.: "Bananas", 2003) ήταν μια πολύ ευχάριστη διαδικασία. Αποτελούσε μια στροφή και η μπάντα, πιστεύω, ήταν λίγο αποπροσανατολισμένη εκείνη τη στιγμή. Ο John είχε φύγει, ο Richie είχε φύγει και δεν ήξεραν τί ακριβώς να κάνουν στο στούντιο. Αλλά το "Rapture Of The Deep" ήταν μια διαφορετική ιστορία. Ήταν ένα αναθεματισμένα καλό άλμπουμ και απαιτούσε πολύ δουλειά, στο ομολογώ (γελάει)! Δεν ήταν εύκολο.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιά θεωρείς ότι είναι τα ζενίθ της καριέρας σου. Ας ξεκινήσουμε με τα πρόσωπα. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες με τους οποίους έχεις συνεργαστεί, θα ήθελα να διαλέξεις τρείς από εκείνους που εκτίμησες περισσότερο ως ανθρώπους και τρεις από εκείνους που εκτίμησες περισσότερο ως μουσικούς.
(Μετά από σκέψη) Ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι με τους οποίους χαίρομαι να συνεργάζομαι είναι πάντα εξαιρετικοί μουσικοί. Συνεπώς, θα σου απαριθμήσω έξι καλλιτέχνες που εκτίμησα περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο. Είναι ο Cozy Powell, ο Gary Moore, ο Richie Blackmore φυσικά, ο Glenn Tipton, ο Jack Bruce... Και ένας ακόμη... Ένας παραγωγός με τον οποίο συνεργαζόμουν, που λέγεται Stewart Taylor. Υπήρξε εκδότης μου, αλλά ήταν και ένας εξαιρετικός παραγωγός και έχουμε συνεργαστεί στην παραγωγή πολλών άλμπουμ. Ήταν πολύ παλαιομοδίτης, αλλά ταυτόχρονα ήταν μια ιδιοφυία. Δυστυχώς πέθανε πριν τέσσερα χρόνια. Με είχε βοηθήσει πάρα πολύ στην παραγωγή του δίσκου μου "K2" (σ.σ.: 1989) και ήταν ένας από τους αστειότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
Μάλιστα. Θα ήθελα επίσης να σου ζητήσω να διαλέξεις τους τρείς δίσκους που θεωρείς ότι αποτελούν τις πιο αξιοθαύμαστες στιγμές σου.
Πρώτο θα έλεγα το "Down To Earth" των Rainbow. Έπειτα, το άλμπουμ που έκανα με τους Black Sabbath, το "Never Say Die!". Πιστεύω ότι πρόκειται για μια απίστευτη δουλειά και είμαι πολύ περήφανος για τα πλήκτρα αυτού του δίσκου. Επίσης πρέπει να πω το "A Light In The Sky", το τελευταίο προσωπικό μου άλμπουμ.
Πράγματι, ένα πολύ καλό άλμπουμ.
Σε ευχαριστώ. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς μουσικούς και περάσαμε υπέροχα.
Ποιά είναι η γνώμη σου σχετικά με τη διαδικτυακή πειρατεία της μουσικής;
(Αναστενάζει) Είναι δύσκολο να βρεθεί μια απάντηση για αυτό. Είναι σα να προσπαθείς να σταματήσεις ένα χείμαρρο, έτσι δεν είναι; Δε μπορείς να το σταματήσεις, γιατί όλοι έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία που το επιτρέπει. Ο κόσμος, με τη νοοτροπία που έχει, δεν πρόκειται να σταματήσει να «κατεβάζει». Υπάρχει μια θετική συνέπεια και μια αρνητική συνέπεια. Η θετική είναι ότι έστειλε τον κόσμο ξανά στις συναυλίες, να δει το «real thing». Θέλουν να δουν συναυλίες. Το να παίζεις ζωντανά ξαναέγινε το σημαντικότερο από όλα και αυτό είναι καλό για κάποιον σαν και μένα και για μια μπάντα όπως οι Deep Purple. Το κακό είναι ότι εμποδίζει την εξέλιξη των μουσικών, γιατί δεν πηγαίνουν πουθενά τη μουσική τους. Ο κόσμος την κατεβάζει χωρίς να πληρώνει και αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα απολύτως αυτό το τελευταίο επιχείρημα.
Μα δεν πληρώνονται! Το χρήμα είναι μεγάλο πράγμα όταν θέλεις να βρεις το δρόμο σου σε αυτό τον κόσμο. Ο Μπαχ είχε στείλει μια επιστολή στο συμβούλιο του Leipzig, η οποία στην ουσία έλεγε «αν θέλουμε καλούς μουσικούς, πρέπει να τους πληρώνουμε και αν δεν τους πληρώνουμε, θα έχουμε κακές παραστάσεις, όπως αυτή», αναφερόμενος σε πρόσφατα γεγονότα. Ήταν η πιο πικραμένη επιστολή, συνόψιζε τη λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας και γράφτηκε γύρω στο 1731.
Μάλιστα, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.
Μα ναι!
Μια από τις διασημότερες στιγμές της καριέρας σου είναι η συνεισφορά σου στο τραγούδι "Mr. Crowley" του Ozzy Osbourne. Πολύς κόσμος, όταν αναφέρεται το όνομά σου, θυμάται κατευθείαν αυτή την πρωτότυπη εισαγωγή στα πλήκτρα.
Ναι, έχεις δίκιο.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν θα μας κάνεις τη χάρη να τη συμπεριλάβεις στην επερχόμενη συναυλία των Deep Purple.
Ξέρεις, συνήθως βάζω ένα μέρος της στο σόλο που κάνω.
Μην το ξεχάσεις όταν έρθεις στην Ελλάδα.
(Γελάει) Σύμφωνοι. Ούτως ή άλλως, σχεδόν πάντα στο σόλο μου γίνεται μια μνεία της εισαγωγής αυτής.
Σε ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σου και χαίρομαι πολύ που θα σε δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Περιμένω «πώς και πώς» τη συναυλία στην Ελλάδα. Ευχαριστώ που μου έκανες μερικές τόσο καλές ερωτήσεις.
Πιστεύω ότι όταν έφυγε ο Richie άλλαξαν πάρα πολλά πράγματα στη λειτουργία της μπάντας. Ξέρεις, ξεφορτώθηκαν πολλά αρνητικά στοιχεία και κράτησαν τα καλά. Αυτός είναι άλλωστε ο λόγος που οι Deep Purple συνέχισαν να υπάρχουν για τόσα πολλά χρόνια και με τόσο καλή πορεία. Θυμάμαι την εποχή που εγώ πρωτομπήκα στο συγκρότημα και είχαμε κάνει μόλις δύο συναυλίες, ο Ian Gillan με πλησίασε για να μου μιλήσει ιδιαιτέρως. Υπογραμμίζω ότι, παραδόξως, τότε δε γνωριζόμασταν πολύ καλά, γιατί είχαμε συναντηθεί μόνο μια-δυο φορές στο παρελθόν. Μου είπε, λοιπόν: «Ξέρεις, αυτό που παίζεις στο "Lazy"...». «Ωχ! Ναι.» απάντησα και περίμενα να συμπληρώσει: «...να μου κάνεις τη χάρη να το κόψεις λιγάκι!». Αλλά η συνέχεια της πρότασης ήταν: «...κάνε το να διαρκεί περισσότερο, φίλε μου! Θέλουμε κι άλλο!» (το λέει με ενθουσιασμό). Ήταν πραγματικά εμψυχωτικός.
Είναι πασίγνωστο ότι είχες συνεργαστεί με τον Richie Blackmore στα πλαίσια των Rainbow. Πώς είναι οι σχέσεις σας σήμερα;
Δεν έχουμε ιδιαιτέρες σχέσεις από τότε που έφυγα από τους Rainbow. Δεν τον έχω δει πολύ. Τον συνάντησα πριν ένα-δυο χρόνια, σε μια συναυλία του. Είχαμε πάει να τον δούμε, στα παρασκήνια, η γυναίκα μου κι εγώ. Ήταν πολύ ευχάριστη συνάντηση. Μιλήσαμε πολύ για τους Rainbow, τον παλιό καιρό, το πόσο καλά περνούσαμε τότε. Ρώτησε για τους Purple. Του είπα: «Riche, αισθάνομαι πολύ παράξενα. Ξαφνικά μιλάμε για τους Purple και εγώ είμαι μέσα και εσύ είσαι απ' έξω!» (γελάει). Ήταν μια μονάκριβη στιγμή.
Ποιά είναι η άποψή σου σχετικά με τη διαμάχη μεταξύ του Richie Blackmore και των Deep Purple; Μερικοί μιλούν για μίσος. Είναι πραγματικά η κατάσταση τόσο έντονη ή μήπως πρόκειται για κάτι που τρέφει ο Τύπος;
Υπάρχει μια κάποια δυσαρέσκεια, που προέρχεται και από τις δύο πλευρές. Πάντως, δεν έχει καμία σχέση με αυτό που περιγράφεται από τον Τύπο.
Δεν υπάρχει τόσο μεγάλη οξύτητα;
Όχι, δεν είναι τόσο άσχημα τα πράγματα.
Ας επανέλθουμε στην επικαιρότητα των Deep Purple. Οι οπαδοί μπορούν να περιμένουν κάποιο καινούριο άλμπουμ σύντομα;
Ας το ελπίσουμε (γελάει)!
Έχετε γράψει καινούρια κομμάτια; Έχετε ξεκινήσει να τα προβάρετε;
Μόνο αυτό κάνουμε! Ναι (γελάει)!
Μπορείς ίσως να μου αποκαλύψεις τη μουσική κατεύθυνση;
«Hard and fast». Νομίζω πως αυτό αρκεί για να την περιγράψει.
Τέλεια! Θα ήθελα τη γνώμη σου για ένα άλμπουμ στο οποίο συμμετείχες πρόσφατα. Πώς βλέπεις τη στροφή στην καριέρα των Judas Priest, την οποία αποτύπωσε το "Nostradamus";
Υπήρξε μια πολύ φιλόδοξη κίνηση. Όταν μου παρουσίασαν τη μουσική, κόλλησα στην καρέκλα μου. Η ιδέα να κάνουν οι Judas Priest έναν τέτοιο θεματικό δίσκο ήταν απροσδόκητη. Υπάρχει εκπληκτική μουσική εκεί μέσα.
Θα μπορούσες να το συγκρίνεις με τα παλιότερα άλμπουμ των Judas Priest, στα οποία συμμετείχες;
Στην πραγματικότητα, είναι πάντα το ίδιο πράγμα. Είναι αυτός ο ήχος των δύο κιθαρών που οδηγεί, ενώ εσύ προσπαθείς να χωρέσεις ανάμεσά τους. Ξέρεις, δεν έχουν αλλάξει καθόλου, παρά την πάροδο του χρόνου. Τους λατρεύω. Πιστεύω ότι είναι μια εξαιρετική μπάντα.
Θα ήθελες να μιλήσεις για το τελευταίο προσωπικό σου άλμπουμ;
Το "A Light In The Sky"; Το ηχογράφησα πριν από δύο χρόνια. Το μοτίβο του βασίζεται στο ενδιαφέρον που τρέφω για την αστρονομία. Το έβλεπα σαν ένα ταξίδι στο διάστημα, εσωτερικό και εξωτερικό. Είναι κάτι πάνω στο οποίο μπορείς να στηρίξεις τη μουσική.
Σχεδιάζεις να κυκλοφορήσεις κι άλλα προσωπικά άλμπουμ; Ναι. Μόλις άρχισα την παραγωγή του επόμενου.
Έχεις μια πολύ πλούσια καριέρα, ανήκεις πλέον μόνιμα σε μια μπάντα, συνεργάζεσαι με πάρα πολλούς επιφανείς μουσικούς και αφιερώνεις και χρόνο σε «προσωπικές δουλειές». Αναρωτιέμαι πώς μπορείς να οριοθετήσεις την καλλιτεχνική σου παραγωγικότητα και να αποφασίσεις πού ανήκει το καθετί.
Ξέρεις, βάζεις τα πράγματα σε ξεχωριστά κουτιά. Όταν ασχολούμαι με την προσωπική μου καριέρα, δε σκέφτομαι τίποτα άλλο. Όταν περιοδεύω με τους Deep Purple, παραμερίζω τα προσωπικά μου πονήματα και συγκεντρώνομαι στη μπάντα. Είναι καλό για σένα να ασχολείσαι με διαφορετικά πράγματα. Δε θέλω να αφήσω κάποια δραστηριότητά μου να υποφέρει, αλλά το να κλειδώνεσαι συνεχώς στο ίδιο πράγμα δεν είναι πολύ υγιές για το πνεύμα.
Από ό,τι φαίνεται, προσπαθείς να κάνει ακριβώς το αντίθετο.
Προσπαθώ να είμαι συνεχώς απασχολημένος και να συνεχίζω να παράγω μουσική. Αυτό είναι το πιο σημαντικό. Αν θέλεις να είσαι επαγγελματίας μουσικός, πρέπει να παράγεις μουσική. Κανείς δε θα το κάνει για σένα.
Σχετικά με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ των Deep Purple, στα οποία συμμετέχεις κι εσύ, θα ήθελα να μου πεις πώς θα τα τοποθετούσες σε σχέση με την καριέρα της μπάντας;
Θα έλεγα ότι είναι δυο ενδιαφέροντες σταθμοί. Πολύ λίγες μπάντες κατάφεραν να ξεπεράσουν τις πρώτες τους δουλειές. Είναι πολύ δύσκολο για τους Deep Purple να πιστέψουν ότι θα μπορέσουν να φτιάξουν ένα άλμπουμ καλύτερο από το "Machinehead". Οι εποχές έχουν αλλάξει και δεν είναι πια νέοι. Το πρώτο άλμπουμ που κυκλοφόρησα μαζί τους (σ.σ.: "Bananas", 2003) ήταν μια πολύ ευχάριστη διαδικασία. Αποτελούσε μια στροφή και η μπάντα, πιστεύω, ήταν λίγο αποπροσανατολισμένη εκείνη τη στιγμή. Ο John είχε φύγει, ο Richie είχε φύγει και δεν ήξεραν τί ακριβώς να κάνουν στο στούντιο. Αλλά το "Rapture Of The Deep" ήταν μια διαφορετική ιστορία. Ήταν ένα αναθεματισμένα καλό άλμπουμ και απαιτούσε πολύ δουλειά, στο ομολογώ (γελάει)! Δεν ήταν εύκολο.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω ποιά θεωρείς ότι είναι τα ζενίθ της καριέρας σου. Ας ξεκινήσουμε με τα πρόσωπα. Ανάμεσα στους καλλιτέχνες με τους οποίους έχεις συνεργαστεί, θα ήθελα να διαλέξεις τρείς από εκείνους που εκτίμησες περισσότερο ως ανθρώπους και τρεις από εκείνους που εκτίμησες περισσότερο ως μουσικούς.
(Μετά από σκέψη) Ούτως ή άλλως, οι άνθρωποι με τους οποίους χαίρομαι να συνεργάζομαι είναι πάντα εξαιρετικοί μουσικοί. Συνεπώς, θα σου απαριθμήσω έξι καλλιτέχνες που εκτίμησα περισσότερο σε προσωπικό επίπεδο. Είναι ο Cozy Powell, ο Gary Moore, ο Richie Blackmore φυσικά, ο Glenn Tipton, ο Jack Bruce... Και ένας ακόμη... Ένας παραγωγός με τον οποίο συνεργαζόμουν, που λέγεται Stewart Taylor. Υπήρξε εκδότης μου, αλλά ήταν και ένας εξαιρετικός παραγωγός και έχουμε συνεργαστεί στην παραγωγή πολλών άλμπουμ. Ήταν πολύ παλαιομοδίτης, αλλά ταυτόχρονα ήταν μια ιδιοφυία. Δυστυχώς πέθανε πριν τέσσερα χρόνια. Με είχε βοηθήσει πάρα πολύ στην παραγωγή του δίσκου μου "K2" (σ.σ.: 1989) και ήταν ένας από τους αστειότερους ανθρώπους που έχω γνωρίσει.
Μάλιστα. Θα ήθελα επίσης να σου ζητήσω να διαλέξεις τους τρείς δίσκους που θεωρείς ότι αποτελούν τις πιο αξιοθαύμαστες στιγμές σου.
Πρώτο θα έλεγα το "Down To Earth" των Rainbow. Έπειτα, το άλμπουμ που έκανα με τους Black Sabbath, το "Never Say Die!". Πιστεύω ότι πρόκειται για μια απίστευτη δουλειά και είμαι πολύ περήφανος για τα πλήκτρα αυτού του δίσκου. Επίσης πρέπει να πω το "A Light In The Sky", το τελευταίο προσωπικό μου άλμπουμ.
Πράγματι, ένα πολύ καλό άλμπουμ.
Σε ευχαριστώ. Ήταν μια πολύ ενδιαφέρουσα εμπειρία. Συνεργάστηκα με εξαιρετικούς μουσικούς και περάσαμε υπέροχα.
Ποιά είναι η γνώμη σου σχετικά με τη διαδικτυακή πειρατεία της μουσικής;
(Αναστενάζει) Είναι δύσκολο να βρεθεί μια απάντηση για αυτό. Είναι σα να προσπαθείς να σταματήσεις ένα χείμαρρο, έτσι δεν είναι; Δε μπορείς να το σταματήσεις, γιατί όλοι έχουν πρόσβαση στην τεχνολογία που το επιτρέπει. Ο κόσμος, με τη νοοτροπία που έχει, δεν πρόκειται να σταματήσει να «κατεβάζει». Υπάρχει μια θετική συνέπεια και μια αρνητική συνέπεια. Η θετική είναι ότι έστειλε τον κόσμο ξανά στις συναυλίες, να δει το «real thing». Θέλουν να δουν συναυλίες. Το να παίζεις ζωντανά ξαναέγινε το σημαντικότερο από όλα και αυτό είναι καλό για κάποιον σαν και μένα και για μια μπάντα όπως οι Deep Purple. Το κακό είναι ότι εμποδίζει την εξέλιξη των μουσικών, γιατί δεν πηγαίνουν πουθενά τη μουσική τους. Ο κόσμος την κατεβάζει χωρίς να πληρώνει και αυτό δεν έχει κανένα αποτέλεσμα.
Ομολογώ ότι δεν κατάλαβα απολύτως αυτό το τελευταίο επιχείρημα.
Μα δεν πληρώνονται! Το χρήμα είναι μεγάλο πράγμα όταν θέλεις να βρεις το δρόμο σου σε αυτό τον κόσμο. Ο Μπαχ είχε στείλει μια επιστολή στο συμβούλιο του Leipzig, η οποία στην ουσία έλεγε «αν θέλουμε καλούς μουσικούς, πρέπει να τους πληρώνουμε και αν δεν τους πληρώνουμε, θα έχουμε κακές παραστάσεις, όπως αυτή», αναφερόμενος σε πρόσφατα γεγονότα. Ήταν η πιο πικραμένη επιστολή, συνόψιζε τη λειτουργία της μουσικής βιομηχανίας και γράφτηκε γύρω στο 1731.
Μάλιστα, αυτό είναι πολύ ενδιαφέρον.
Μα ναι!
Μια από τις διασημότερες στιγμές της καριέρας σου είναι η συνεισφορά σου στο τραγούδι "Mr. Crowley" του Ozzy Osbourne. Πολύς κόσμος, όταν αναφέρεται το όνομά σου, θυμάται κατευθείαν αυτή την πρωτότυπη εισαγωγή στα πλήκτρα.
Ναι, έχεις δίκιο.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω αν θα μας κάνεις τη χάρη να τη συμπεριλάβεις στην επερχόμενη συναυλία των Deep Purple.
Ξέρεις, συνήθως βάζω ένα μέρος της στο σόλο που κάνω.
Μην το ξεχάσεις όταν έρθεις στην Ελλάδα.
(Γελάει) Σύμφωνοι. Ούτως ή άλλως, σχεδόν πάντα στο σόλο μου γίνεται μια μνεία της εισαγωγής αυτής.
Σε ευχαριστώ θερμά για το χρόνο σου και χαίρομαι πολύ που θα σε δούμε σύντομα στην Ελλάδα.
Περιμένω «πώς και πώς» τη συναυλία στην Ελλάδα. Ευχαριστώ που μου έκανες μερικές τόσο καλές ερωτήσεις.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου