Συνέντευξη: W.A.S.P.

Η ώρα είναι 23:30 και στην άλλη μεριά της τηλεφωνικής γραμμής βρίσκεται ο Blackie Lawless, ο οποίος αποδεικνύεται αρκετά ορεξάτος για κουβέντα, οπότε δε μπορώ να χάσω την ευκαιρία να τον ρωτήσω και κάποια πράγματα, έστω και με καθυστέρηση 20 ετών, για το magnum opus του, το "The Crimson Idol", κάτι που έχει ως αποτέλεσμα κάποιες ευχάριστες αποκαλύψεις, όπως θα διαπιστώσετε και εσείς διαβάζοντας τη συνέντευξη που μας παραχώρησε.


Γεια σου Blackie, σε ποιά μεριά του Ατλαντικού σε βρίσκω;
Γεια σου Κώστα, αυτή τη στιγμή είμαι στo Los Angeles, αλλά σε λίγες μέρες θα έρθουμε στην Ευρώπη για τα επερχόμενα shows.

Μιας και το ανέφερες, μετά από την Beast Of Babylon World Tour, η οποία τελείωσε σχετικά πρόσφατα, πώς και ξαναβγαίνετε στο δρόμο;
Δεν είναι κάτι που θα διαρκέσει πολύ, απλά θα κάνουμε κάποια φεστιβάλ και κάποιες μεμονωμένες συναυλίες σε διάστημα τριών εβδομάδων, και στη συνέχεια γυρνάμε πίσω, οπότε και θα δουλέψουμε πάνω στο νέο άλμπουμ.

Έχετε ξεκινήσει κάποιες ηχογραφήσεις, υπάρχουν κάποιες ιδέες για τραγούδια; Τι από όλα συμβαίνει;
Βασικά δεν έχουμε δουλέψει καθόλου πάνω στο καινούριο άλμπουμ, θα ξεκινήσουμε τέλη Αυγούστου με αρχές Σεπτεμβρίου και θέλω να πιστεύω πως θα είναι έτοιμο άνοιξη ή καλοκαίρι του 2012.

Το 2012 συμπληρώνονται 20 χρόνια από την κυκλοφορία του "The Crimson Idol", οπότε αυτό που θέλω να σε ρωτήσω είναι αν έχεις κάτι στο μυαλό σου σχετικά με αυτή την επέτειο.
Ναι, κάτι σκέφτομαι πως πρέπει να γίνει, αλλά δε μπορώ να πω κάτι περισσότερο αυτή τη στιγμή για δύο λόγους. Πρώτον επειδή δεν είμαι σίγουρος ακόμη τι θέλω να παρουσιάσω και δεύτερον αν αυτό τελικά πάρει μορφή, δεν ξέρω πότε θα γίνει. Πολλά θα εξαρτηθούν από το δίσκο που θα κάνουμε, οπότε οι απαντήσεις θα αποκαλυφθούν εν καιρώ, καθώς, όπως σου είπα, δε θέλω να μιλήσω τώρα για ιδέες που απλά μου περνάνε από το μυαλό. Προτιμώ να το κάνω μόνο όταν θα ξέρω για τι πράγμα μιλάω.

Από όσο είμαι σε θέση να κρίνω, πιστεύω πως το feedback αυτού του άλμπουμ, ακόμη και 20 χρόνια μετά την κυκλοφορία του, είναι ακόμη δυνατό και από πολλούς αναφέρεται ως μια από τις καλύτερες δουλειές σας, αν όχι η καλύτερη. Οπότε οι οπαδοί θα είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί σε ό,τι και αν κάνετε.
Ναι, καταλαβαίνω τι εννοείς και πίστεψε με θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε να μην απογοητευτεί κανείς.

Διαβάζοντας τους στίχους του δίσκου, αυτό που νιώθω είναι πως, αν και δεν είναι ο Blackie ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, τελικά είσαι εσύ αυτός που κρύβεται πίσω από τον ηρώα.
Και ναι και όχι. Βασικά ο Jonathan είναι μια συλλογή στοιχείων από πολλά άτομα που ξέρω. Σίγουρα υπάρχουν και δικά μου στοιχεία, κάτι που είναι απαραίτητο για να είναι ο χαρακτήρας πιο αληθοφανής, αλλά παράλληλα είναι και πολλοί άλλοι μουσικοί που ξέρω. Έτσι δημιουργήθηκε ο χαρακτήρας, ο οποίος έχει αποδειχτεί να έχει κοινά με πολλά υπαρκτά πρόσωπα. Για παράδειγμα, θυμάμαι να με παίρνουν τηλέφωνο όταν αυτοκτόνησε ο Cobain και να μου λένε πως συνέβη όπως ακριβώς και με τον Jonathan. Ok, δεν ήταν ο πρώτος, ούτε και ο τελευταίος, πρέπει να το ξεπεράσεις αυτό.

Αφού μιλάμε για το τραγικό τέλος του Cobain, πιστεύεις πως υπάρχει αυτό που λέμε «τίμημα της επιτυχίας» και που οδηγεί σε δυσάρεστες καταστάσεις;
(Το σκέφτεται για λίγο) Ξέρεις, το "Crimson Idol" έχει να κάνει με την αγάπη. Σίγουρα ξεκίνησα να το γράφω από τη μεριά του rock star που είναι το ίνδαλμα, αλλά τελικά προέκυψε να μιλά για την αγάπη, την αγάπη τον γονιών που δεν είχε.

Ναι, αλλά το να είσαι rock star δεν κάνει λίγο πολύπλοκα τα πράγματα από μόνο του;
Πιστεύω πως έχει να κάνει με τον άνθρωπο, κάποιοι διαχειρίζονται την επιτυχία καλύτερα από τους άλλους και μπορούν και συναναστρέφονται πιο άνετα με τον κόσμο. Κάποιοι μπορεί να φαίνονται δύσκολοι στη επικοινωνία, αλλά η αλήθεια είναι πως ίσως απλά δε θέλουν να μιλήσουν άλλο για τη δουλειά τους, δηλαδή για μουσική. Μπορεί να σου φανεί περίεργο αυτό που θα σου πω, αλλά όταν θες να πιάσεις κουβέντα με κάποιον μουσικό, μην του μιλήσεις για τη μουσική. Βρες τι τον ενδιαφέρει και μίλα του για αυτό, π.χ. εμένα μου αρέσει το baseball, σε κάποιον άλλο μπορεί να αρέσουν το ψάρεμα ή τα αυτοκίνητα. Βρες ποιά είναι τα χόμπι του και μίλα για αυτά και τότε ο τύπος θα σου μιλάει όλη μέρα.

Μιλώντας για τους στίχους, εδώ και αρκετό καιρό έχουν γίνει πιο σκοτεινοί και προσωπικοί. Αυτή η στροφή είναι συνειδητή;
Το να κάνει τέχνη ένας καλλιτέχνης σημαίνει να βάζει τους ανθρώπους να σκεφτούν. Δεν έχει σημασία τι πιστεύει, αρκεί να τους βάζει να σκεφτούν. Οπότε ναι, δεν είναι πως απλά μου βγαίνουν έτσι, δουλεύω προς αυτή την κατεύθυνση.

Ξέρεις, το έλεγα γιατί από την αρχή της στιχουργικά ανάλαφρης εποχής φαίνεται πως πλέον αντιμετωπίζεις τα πράγματα διαφορετικά.
Υπάρχουν κάποια κοινά νοήματα πίσω από τους στίχους, είτε μιλάμε για το τότε, είτε για το τώρα. Ποιός είμαι, πού βρίσκομαι, πού πάω, τι συμβαίνει και τι θα συμβεί με τη ζωή μου. Έγραψα το "Invisible Boy" στο "Crimson Idol" και υπάρχει και στο πρώτο άλμπουμ το "I Wanna Be Somebody". Σε όποιο δίσκο και αν δεις, υπάρχουν αυτές οι αναφορές που αφορούν σε αυτά τα ερωτήματα.

Είστε σχεδόν 30 χρόνια ενεργή μπάντα, μπορείς να αξιολογήσεις ποιά ήταν η καλύτερη και ποιά η χειρότερη στιγμή των W.A.S.P.;
Νομίζω πως το ότι υπάρχουμε μετά από 30 χρόνια είναι η καλύτερη στιγμή, σίγουρα υπήρχαν και κάποιες άσχημες, αλλά πρέπει να βλέπεις συνολικά την κατάσταση και όχι να απομονώνεις περιστατικά. Όταν είχαμε πρωτοεμφανιστεί ως συγκρότημα με ρωτούσαν συνεχώς πού πίστευα πως θα βρισκόμασταν μετά από 5 χρόνια και τους απαντούσα πως δεν ξέρω, αλλά ήλπιζα να βγάζουμε ακόμη δίσκους μετά από 5 χρόνια. Κάθε χρόνο μετά σκεφτόμουνα... α, ωραία, είμαστε ακόμη εδώ. (γέλια)

Μιας και μιλάμε για το παρελθόν, πες μας τι ένιωσες όταν βγήκε το πρώτο σας άλμπουμ και αρχίσατε να είστε πλέον μια επιτυχημένη μπάντα;
Βασικά ένιωσα ανακούφιση που καταφέραμε να κυκλοφορήσουμε το δίσκο. Θυμάμαι να βρίσκομαι σε κάποιο ξενοδοχείο όταν πήραμε τον πρώτο μας χρυσό δίσκο, τον οποίο είχα τοποθετήσει δίπλα ακριβώς από την τηλεόραση, και το μισό βράδυ κοιτούσα την τηλεόραση και το υπόλοιπο το χρυσό δίσκο (γέλια). Μια την τηλεόραση, μια το δίσκο κ.ο.κ., όλο το βράδυ. (γέλια)

Φαντάζομαι ένιωσες πως οι κόποι σου και η δουλειά σου αναγνωρίστηκαν.
Ναι. Αυτή η επιτυχία σήμαινε πολλά για εμένα. Όλα αυτά τα όνειρα που έκανα και πλέον ξεκινούσα να τα πραγματοποιώ. Τώρα που το αναφέραμε, αυτή η νύχτα σε εκείνο το ξενοδοχείο νιώθω πως ήταν σα χτες, τόσο καθαρά τη θυμάμαι. Ήρθαν στη συνέχεια και άλλοι χρυσοί δίσκοι, αλλά τίποτα δε συγκρίνεται με εκείνη την πρώτη φορά.

Κατά καιρούς έχετε κυκλοφορήσει κάποιες διασκευές κλασικών rock τραγουδιών. Είναι ο τρόπος σου να πεις ευχαριστώ σε αυτές τις μπάντες, όπως οι Jethro Tull και οι The Who;
Φίλε μου, με αυτή τη μουσική μεγάλωσα, αυτοί ήταν οι ήρωες μου και σε αυτούς ήθελα να μοιάσω. Το να διασκευάζουμε τραγούδια τους είναι και ένας τρόπος να αποτίσουμε φόρο τιμής σε αυτούς τους μεγάλους καλλιτέχνες.

Ποιό είναι το καύσιμο που καίει στη μηχανή των W.A.S.P. όλα αυτά τα χρόνια, ώστε να μπορεί να συνεχίζει να βγάζει δίσκους και να περιοδεύει;
Είμαι ένας άνθρωπος παθιασμένος με πολλά πράγματα που με κάνουν χαρούμενο και ευτυχισμένο και αυτά τα πράγματα χρησιμοποιώ στους δίσκους που βγάζω, οπότε μπορείς να πεις πως το πάθος είναι αυτό που με κρατάει όλα αυτά τα χρόνια.

Από το 2004, όταν και εμφανιστήκατε για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό, έχετε γίνει αρκετά τακτικοί επισκέπτες της χώρας μας. Νιώθεις πως έχει δημιουργηθεί κάποιο είδος δεσμού ή απλά τυχαίνει να περνάτε από τη γειτονιά;
Όχι, είναι ιδιαίτερο κάθε φορά. Για πολλά χρόνια δε μπορούσαμε να βρούμε κάποιον promoter να μας φέρει στην Ελλάδα, δε μας πίστευαν, ούτε πίστευαν πως υπάρχει κοινό για εμάς εκεί. Όταν όμως παίξαμε στο Rockwave Festival το 2004 ήταν καταπληκτικά, ήταν μια από τις καλύτερες συναυλίες που έχουμε παίξει ποτέ και δεν το λέω επειδή μιλάω σε εσένα τώρα. Ήταν απίστευτα και από τότε πιστεύω πως δημιουργήθηκε μια πολύ καλή χημεία με το ελληνικό κοινό.

Δε θέλω να σε φέρω σε δύσκολη θέση, αλλά την τελευταία φορά οι εντυπώσεις που αφήσατε ήταν γλυκόπικρες, καθώς η διάρκεια της συναυλίας ήταν αρκετά μικρή. Υπήρξε κάποιο πρόβλημα εκείνη τη μέρα; Το ρωτάω και εν όψει των επερχόμενων εμφανίσεων σας σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.
Δεν ξέρω για ποιο πράγμα μιλάς ακριβώς, αλλά γενικά παίζουμε γύρω στα 90 λεπτά κάθε φορά.

Ok, να σε ρωτήσω κάτι τελευταίο. Πιστεύεις πως όντως η μουσική βιομηχανία πεθαίνει; Τι άποψη έχεις για το internet;
Δεν πεθαίνει, αλλά σίγουρα αλλάζει. Ακόμη και σήμερα, χωρίς τη μεγάλη δισκογραφική από πίσω σου, δε μπορείς να φτάσεις πάρα πολύ ψηλά. Εμείς οι μουσικοί μισούμε τις εταιρείες, αλλά δες το σαν αναγκαίο κακό, αφού η διανομή που παρέχουν μάς έχει φέρει όλα αυτά τα χρόνια όλη αυτή την καλή μουσική. Το internet εκ των πραγμάτων έχει πολλές δυνατότητες, απλά πρέπει να βρεθεί ο σωστός τρόπος που θα χρησιμοποιηθεί.

Blackie, κάπου εδώ πρέπει να κλείσουμε, σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σου.
Και εγώ σε ευχαριστώ Κώστα.

Κώστας Πολύζος








Share on Google Plus

About mario1985

Καλώς ορίσατε στο Παπαγάλο Του Διαδικτύου! Ο σκοπός δημιουργίας αυτού του blog είναι η συγκέντρωση αναρτήσεων που βρίσκουμε κατά καιρούς στο διαδίκτυο και μας κινούν το ενδιαφέρον, αλλά δεν αποτελούν απαραίτητα θέση και άποψη του παρόντος ιστολογίου. Ελπίζουμε να βρείτε θέματα που σας ενδιαφέρουν και να μας επισκέπτεστε συχνά!

0 comments:

Δημοσίευση σχολίου