Σηκώνει το αριστερό μπατζάκι από το σορτσάκι του για να δείξει μία ουλή 15 εκατοστών πλαισιωμένη από χτυπήματα και εξογκώματα. Το σημάδι στο πόδι του Λόρι Κάνινγχαμ δεν είναι το μοναδικό… ενθύμιο από τα σκληρά μαρκαρίσματα που δεχόταν από αντιπάλους, αλλά ακόμα και συμπαίκτες στη Ρεάλ Μαδρίτης.
«Αυτό είναι από τη ρήξη χιαστού που υπέστην στην προπόνηση όταν ένας από τους παίκτες μου έκανε τάκλιν, κλωτσώντας το πόδι μου προς την αντίθετη κατεύθυνση. Οι άλλες ουλές ήταν από τις αντιδράσεις των υπολοίπων παικτών αφού τραυματίστηκα. Όλοι στόχευαν στο πόδι μου για να με ξαναβγάλουν νοκ άουτ», διηγείται ανέκφραστος ο αείμνηστος Κάνινγχαμ σε βίντεο των αρχών της δεκαετίας του `80.
Αν ρωτήσεις έναν ποδοσφαιρόφιλο ποιοι Άγγλοι αγωνίστηκαν με τη φανέλα της Ρεάλ, πιθανότατα θα σου απαντήσει ο Ντέιβιντ Μπέκαμ, ο Στιβ ΜακΜάναμαν, ο Μάικλ Όουεν και ο Τζόναθαν Γουντγκέιτ.
Λίγοι θα θυμούνται τον Κάνινγχαμ, ή αλλιώς τον «Negro de Los Blancos (=Μαύρος των Λευκών)», τον πρώτο μαύρο ποδοσφαιρισρή που αγωνίστηκε με τη φανέλα της Εθνικής Αγγλίας όταν το 1977 κλήθηκε στην Under-21.
Οι περισσότεροι τον θυμούνται από τη θητεία του στη Γουέστ Μπρομ και το σύντομο πέρασμά του από τη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ.
Η αναμέτρηση μεταξύ της Ρεάλ και της ομάδας του Σερ Άλεξ Φέργκιουσον έκανε κάποιους να τον επαναφέρουν στη μνήμη τους και το ITV να προβάλλει ένα ντοκιμαντέρ για τον «ξεχασμένο» παίκτη. Τον ποδοσφαιριστή που για χρόνια πάλεψε με τον ρατσισμό, τις υπερβολικές προσδοκίες και τους σοβαρούς τραυματισμούς, με το νήμα της ζωής του να κόβεται πρόωρα στα 33 του χρόνια σε τροχαίο ατύχημα στη Μαδρίτη το 1989.
Και μπορεί ο ίδιος να μην μπόρεσε να ξεδιπλώσει στο έπακρο το ταλέντο του, αλλά αποτέλεσε έμπνευση για τη νέα γενιά των μαύρων παικτών.
Μετά την κηδεία του, ο καλύτερο φίλος του, Μπόμπι Φίσερ, υποσχέθηκε στη μητέρα του, Μέιβις, ότι θα έλεγε στον κόσμο την ιστορία του γιου της. 24 χρόνια αργότερα, ήρθε το ντοκιμαντέρ «Λόρι Κάνινγχαμ: Πρώτος Ανάμεσα σε Ίσους».
«Πήρε πολύ χρόνο», αναφέρει ο φίλος του και συμπαίκτης του στη Λέιτον Όριεντ από τα 16, εξηγώντας ότι η μικρή συνέντευξη την οποία αναφέραμε στην αρχή του άρθρου «είναι από όταν επέστρεψε για τη Ρεάλ Μαδρίτης κι έδειχνε τις ουλές του. Τα μάτια του ήταν νεκρά. Δεχόταν ρατσιστικές επιθέσεις και οι συμπαίκτες του προσπαθούσαν να καταστρέψουν την καριέρα του. Ήταν σαν να φώναζε “βοηθήστε με”».
Η κραυγή του, όμως, δεν εισακούστηκε. Ο Κάνινγχαμ προσπαθούσε να ανταποκριθεί στις προσδοκίες, αλλά και την πειθαρχία που απαιτούσε η Ρεάλ, ζώντας στο χρυσό κλουβί του.
«Ο Λόρι ζούσε σε ένα όμορφο σπίτι, αλλά χρησιμοποιούσε μόνο τρία δωμάτια: την κρεβατοκάμαρα, την κουζίνα και το σαλόνι. Υπήρχε μία πισίνα, αλλά το υπόλοιπο του σπιτιού ήταν άδειο. Ήταν ο καλύτερός μου φίλος, αλλά ποτέ δεν ήξερες ποιόν Λόρι θα συναντούσες από βδομάδα σε βδομάδα», αποκαλύπτει στην αυτοβιογραφία του ο κολλητός του στη Γουέστ Μπρομ, Σιρίλ Ρεζί.
Όταν πήγε στη Ρεάλ, με τη Βασίλισσα να πληρώνει 950.000 λίρες για να τον αποκτήσει το 1979, όλα προμηνύονταν ονειρικά. Βοήθησε την ομάδα να φτάσει στην κατάκτηση του πρωταθλήματος και στον πρώτο ημιτελικά του Κυπέλλου Πρωταθλητριών του 1980 απέναντι στο Αμβούργο, ο κορυφαίος Κέβιν Κίγκαν τον χαρακτήρισε τον καλύτερο παίκτη του γηπέδου.
«Είχε όλα τα φόντα να γίνει ο καλύτερος. Ίσως δεν ήταν, όμως, καθώς του έλειπε το ανταγωνιστικό πνεύμα που απαιτούταν στη Ρεάλ», εξηγεί ο Βιθέντε ντελ Μπόσκε.
Ήταν ένα αγόρι από το Βόρειο Λονδίνο που αγαπούσε τη μόδα και τον χορό, μιλούσε πολύ καλά ισπανικά, αλλά ήταν υπερβολικά ντροπαλός και απολύτως ασυνεπής στα ραντεβού του. Βίωσε, όμως και τη μοναξιά στην αισθηματική του ζωή, καθώς η επί χρόνια αγαπημένη του, Νίκι Μπράουν, δεν άντεξε τις ρατσιστικές επιθέσεις και τα αρνητικά σχόλια, καθώς εκείνη ήταν λευκή και δεν ήταν παντρεμένοι.
«Η Ισπανία άφηνε πίσω της την εποχή του Φράνκο, οπότε καταλαβαίνω τον λόγο που μπορεί να προκαλούσαμε, αλλά δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ότι αποτελούσαμε τόσο σημαντικό πρόβλημα», θυμάται η ίδια.
Τα δείγματα είχαν φανεί από το ξεκίνημα της καριέρας του. Όταν στα 16 του έμεινε ελεύθερος από την Άρσεναλ, ο προπονητής της Λέιτον Όριεντ, Τζορτζ Πέτσι, εισηγήθηκε την απόκτησή του: «Υπέγραψε τη Δευτέρα και την Τρίτη δεν εμφανίστηκε. Έστειλα κάποιον στο σπίτι του και κοιμόταν. Του είπα “Αν είναι να είσαι έτσι κάθε μέρα και να πρέπει να σε μαζεύουμε, θα σου βάζουμε πρόστιμο 1 λίρα”.
Στα 16 του τον έβαλα στην πρώτη ομάδα κι έκανε ένα απίστευτο ματς. Μία Παρασκευή του μίλησα για τις επιθέσεις που δεχόταν. Σε ένα ματς του είπα να μαζέψει όλες τις μπανάνες που του πετούσαν και να τις δώσει στον επόπτη για να δει τί συνέβαινε. Ο επόπτης απλά τις άφησε στην άκρη σαν να μην έτρεχε τίποτα».
Προκειμένου να πληρώνει τα πρόστιμά του, ο Κάνινγχαμ γράφτηκε σε διαγωνισμούς χορού και κέρδισε αρκετούς από αυτούς. Μάλιστα, έδειξε στον Φίσερ μία επιστολή όπου του προσέφεραν μία θέση σε σχολή μπαλέτου:
«Αυτός ήταν ο Λόρι. Μία φορά δεν εμφανίστηκε στις υποχρεώσεις της ομάδας για μία εβδομάδα. Παλεύαμε να παραμείνουμε στην κατηγορία και κάθε μέρα έλεγα στον προπονητή “Θα έρθει την ημέρα του αγώνα”. Δεν εμφανίστηκε ούτε γι` αυτό. Τη Δευτέρα, ήρθε με θράσος και ατάραχος και είπε ότι ξεκουραζόταν επειδή ένιωθε κουρασμένος. Ο προπονητής τον ρώτησε γιατί δεν απαντούσε στο τηλέφωνο κι εκείνος έδωσε αποστομωτική απάντηση: “Γιατί ήμουν στον επάνω όροφο και το τηλέφωνο ήταν κάτω”.
Τότε του είπε: “Τότε πρέπει να πετύχεις δύο γκολ στο επόμενο ματς για να μας βοηθήσεις”. Και το έκανε. Ήταν απίστευτο.
Την πρώτη φορά που τον επισκέφθηκα στη Μαδρίτη, έφτασα στο αεροδρόμιο. Ο Λόρι πάντα αργούσε, συνεπώς περίμενα μέσα σε πολύ κόσμο. Ξαφνικά άκουσα τον κόσμο να χειροκροτεί και να παραμερίζει. Νόμιζα ότι ερχόταν κάποιος αστέρας του κινηματογράφου, αλλά ήταν ο Λόρι. Ο φίλος μου σταμάτησε όλο το αεροδρόμιο της Μαδρίτης!».
Η ενέργειά του στη νίκη με 5-3 επί της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στις 30 Δεκεμβρίου του 1978, όταν πέρασε με μαγικό τρόπο τους Ντέιβιντ ΜακΚρίρι και Στιούαρτ Χιούστον πριν πασάρει στον Ρεζί που με τακουνάκι άφησε την μπάλα για τον Λεν Κέντελο που σκόραρε, έχει μείνει χαραγμένη στη μνήμη των οπαδών της Γουέστ Μπρομ, με τον σχολιαστή του αγώνα να λέει κατά τη διάρκεια της μετάδοσης:
«Τα ανούσια σχόλια για τους μαύρους παίκτες από κάποια τμήματα της κερκίδας δεν επηρεάζουν τον επαγγελματισμό τους… ένα υπέροχο ποδοσφαιρικό ματς και η μαγεία που οι μαύροι παίκτες φέρνουν στο πρωτάθλημά μας σε πλήρη επίδειξη μπροστά στα μάτια σας».
Κρίμα που κάποιοι – ανάμεσα στους οποίους και ο ίδιος – δεν το είδαν ακριβώς έτσι στη σύντομη ζωή του…
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου