Στο ποδόσφαιρο είναι απαραίτητο οι παίκτες να φοράνε αριθμημένες φανέλες. Πολλοί αθλητές δένονται με έναν συγκεκριμένο αριθμό είτε επειδή θεωρούν ότι τους φέρνει τύχη, είτε επειδή συμβολίζει κάποια σημαντική προσωπική τους στιγμή. Κάνουν λοιπόν τα πάντα για να τον διατηρούν για όσα χρόνια αγωνίζονται. Κατά καιρούς, επαγγελματίες παίκτες μεγάλων συλλόγων έχουν κάνει άνω κάτω τις ομάδες τους, διεκδικώντας τον ίδιο αριθμό.
Άλλες φορές εφόσον δεν καταφέρουν να εξασφαλίσουν το αγαπημένο τους νούμερο, επιλέγουν κάποια που τουλάχιστον να το θυμίζουν. Για παράδειγμα εάν δεν είναι διαθέσιμο το 9 επιλέγουν το 99 ή καταφεύγουν σε τρέλες όπως ο Ζαμοράνο που στην Ίντερ φορούσε το 1+8 κ.ο.κ. Κάποιοι άλλοι βέβαια δεν δίνουν ιδιαίτερη σημασία ωστόσο αυτοί αποτελούν την μειοψηφία. Ακόμη και κολοσσιαίες αθλητικές εταιρίες ένδυσης παροτρύνουν ή και επιβάλλουν σε ομάδες, τον αριθμό με τον οποίο θα αγωνίζονται παίκτες-αστέρια.
Υπάρχει όμως ένας συγκεκριμένος αριθμός ο οποίος ξεπερνά όλα τα παραπάνω. Σχεδόν σαν άλλο αρχέτυπο σύμβολο υπεροχής, η φανέλα με το 10 στο ποδόσφαιρο, είναι το ίδιο το ποδόσφαιρο.
Μαραντόνα, Πελέ, Ζίκο, Ροναλντίνιο, Μέσι, Ζιντάν, Ριβάλντο, Μπάτζιο, Ντελ Πιέρο, Τότι, Μπέργκαμπ, Ρικέλμε, Πλατινί, Χάτζι, Εουσέμπιο, Πούσκας, Ντένις Λο, Λάουντρουπ, Ζέεντορφ (η σειρά είναι τυχαία) είναι λίγοι μόνο από μια ένδοξη λίστα ονομάτων που έχουν αφήσει εποχή φορώντας το νούμερο 10, το οποίο συμβολίζει διαχρονικά τον παίκτη ορχήστρα, τον ηγέτη, τον πολλές φορές παρεξηγημένο καλλιτέχνη, εκείνον για τον οποίο ο κόσμος πληρώνει εισιτήριο για να πάει στο γήπεδο.
Υπήρξαν βέβαια και τεράστιοι παίκτες που συγκέντρωναν όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, ήταν διορατικοί και κυριαρχούσαν στο γήπεδο χωρίς να φοράνε το δέκα είτε από επιλογή τους (όπως για παράδειγμα οι Κρόιφ και Καντονά) είτε επειδή ήταν καπαρωμένο από κάποιο άλλο αστέρι (περίπτωση Φίγκο-Ζιντάν στην Ρεάλ Μαδρίτης). Αυτό ακριβώς το γεγονός ενισχύει τον μύθο καθώς η λέξη «δεκάρι» στο ποδόσφαιρο περισσότερο από τον ίδιο τον αριθμό, αναφέρεται σε μοναδικές δεξιότητες, στην τέχνη του απρόβλεπτου. Στην ανθρωπότητα υπήρξαν μεγάλοι επιστήμονες, μεγάλοι φιλόσοφοι, μεγάλοι εφευρέτες, μεγάλοι μουσικοί, υπήρξαν όμως (και υπάρχουν ακόμη) και μεγάλα δεκάρια.
Αν κάνετε σήμερα μια βόλτα σε οποιαδήποτε αλάνα (όσες τέλος πάντων έχουν απομείνει) που παίζουν μικρά παιδιά, θα δείτε με τα μάτια σας καμιά εικοσαριά φανελίτσες Μέσι να τρέχουν πίσω από μια μπάλα. Το νούμερο 10 μαγεύει μικρούς και μεγάλους. Δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που ποδοσφαιριστές λύγισαν από το βάρος όχι της φανέλας μιας μεγάλης ομάδας, αλλά του αριθμού που ανέγραφε στο πίσω μέρος της. Οι προσδοκίες για οποιονδήποτε επιλέγει ή του παραχωρείται η φανέλα με το 10 είναι σχεδόν αποπνικτικές.
Το δέσιμο των φιλάθλων με δεκάρια που μεγαλούργησαν με τις αγαπημένες τους ομάδες είναι τόσο μεγάλο, που πολλές φορές οι διοικήσεις τους αποσύρουν τον συγκεκριμένο αριθμό. Όταν ο Αλεσάντρο Ντελ Πιέρο αποχώρησε από την Γιουβέντους, ζήτησε ο ίδιος να μην αποσυρθεί η φανέλα με το 10, καθώς όπως τόνισε «θα αποτελεί κίνητρο για τους νεότερους επίδοξους διαδόχους μου, οι οποίοι έχουν το δικαίωμα να ονειρεύονται, ότι κάποια μέρα θα την φορέσουν». Με την άποψη του συμφώνησε και ο Αντρέα Πίρλο.
Όπως συμβαίνει συνήθως, έτσι και σε αυτή την περίπτωση οι διαφωνίες και οι συζητήσεις είναι ατελείωτες. Ποιο είναι το καλύτερο δεκάρι όλων των εποχών? Μια ερώτηση, εκατοντάδες πιθανές απαντήσεις, καμία εκ των οποίων δεν μπορεί να τεκμηριωθεί αντικειμενικά. Και δώσε επιχειρήματα και πάρε καυγάδες. Το αυγό έκανε τον Πελέ ή ο Μαραντόνα το αυγό? Ωπ! Συγνώμη, μπερδεύτηκα. Και άλλο μυστήριο λοιπόν που ενισχύει την γοητεία της υπόθεσης.
Στην Αργεντινή όπου ο Μαραντόνα λατρεύεται περίπου σαν θεός, η δίψα του κόσμου να βρει τον «διάδοχο», μετέτρεψε για σχεδόν μια εικοσαετία την φανέλα της εθνικής με το 10 σε πραγματικό εφιάλτη για πολλούς ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.
Ήταν τέτοια η εμμονή των αργεντινών, που περπατώντας στους δρόμους του Μπουένος Άιρες ήταν πιθανότερο να σκοντάψεις πάνω σε κάποιο «νέο δεκάρι» παρά σε πέτρα, μέχρι τουλάχιστον την εμφάνιση του Λίο Μέσι.
Ο ηγέτης της Μπαρσελόνα μπορεί με τις επιδόσεις του να έχει αναγκάσει τους ειδικούς να γράψουν από την αρχή την εγκυκλοπαίδεια του ποδοσφαίρου, ωστόσο όπως παραδέχεται και ο ίδιος, η διάκριση με την εθνική Αργεντινής αποτελεί απωθημένο του και λόγο επίσης για να ακούγονται ακόμη κάποιες φωνές αμφισβήτησης προς το πρόσωπο του.
Εκτός από διαφωνίες, αμφισβητήσεις και μαγεία, η φανέλα με το 10 έχει και δραματικές εκφάνσεις. Ο Ρομπέρτο Μπάτζιο πήρε από το χέρι το 1994 μια μέτρια Ιταλία, οδηγώντας την σε τελικό ενός παγκοσμίου κυπέλλου, για να χάσει σχεδόν καρμικά το πέναλτι που τελικά κόστισε τον τίτλο. Την βραδιά εκείνη λάτρεψα τον «μικρό Βούδα» και δεν ήμουν ο μόνος. Η ιστορία του, χρόνια μετά (1998) έγινε ακόμη και διαφήμιση πασίγνωστης εταιρείας αλκοολούχου ποτού.
Δραματική ισορροπία τρόμου λοιπόν για τα δεκάρια, που ακροβατούν μεταξύ επιτυχίας και αποτυχίας, αλλά είναι πάντα καταδικασμένα να παίρνουν την ομάδα στις πλάτες τους. Δεκάρια δοξασμένα, υπερτιμημένα, υποτιμημένα, άτυχα και τυχερά, άλλα ξεχασμένα κι άλλα χιλιοτραγουδισμένα. Για την φανέλα με το 10 έχουν γραφτεί πολλά βιβλία, έχουν γυριστεί αμέτρητα ντοκιμαντέρ, ακόμη και ταινίες. Ατελείωτες ώρες τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών παραγωγών έχουν γεμίσει με συζητήσεις, αναδρομές, συγκρίσεις και πολύ κουβέντα, αφιερωμένη στην μαγεία των δεκαριών.
ΠΗΓΗ
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου