Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος είχε τελειώσει και μια νέα ιστορική πραγματικότητα ανοικοδόμησης αλλά και κορύφωσης ενός ψυχρού πολέμου ξεκινούσε.Το Παγκόσμιο κύπελλο το οποίο δεν έγινε στα χρόνια του πολέμου σύντομα θα ξανάρχιζε, με παρόν το πολιτικό και κοινωνικό παράγοντα να το σημαδεύουν, ακόμα πιο έντονα.Φαινόμενο που όπως είδαμε ξεκίνησε από τις πρώτες κιόλας διοργανώσεις.
Με την Ευρώπη να μετράει τις πληγές της αλλά και το διχασμό του «ψυχρού πολέμου» να πλανάται πάνω από αυτήν, η FIFA αποφασίζει να επιστρέψει το Μουντιάλ εκεί που γεννήθηκε. Στη Λατινική Αμερική.Τόπος διεξαγωγής η Βραζιλία με τον επιβλητικό ναό του Μαρακανά και των 200.000 θεατών που μπορούσε να φιλοξενήσει.
Στα Παγκόσμια Κύπελλα που είχαν προηγηθεί οι δυο ομάδες που το κατέκτησαν είχαν πετύχει την τονωτική ένεση που ήθελαν η καθεμιά για τους σκοπούς της, που όπως είχαμε δει μάλλον «άγιαζε τα μέσα»Σε αυτό όμως το Παγκόσμιο κύπελλο συναντάμε για πρώτη φορά την αποτυχία της εκπλήρωσης του σκοπού του δυνατού και βλέπουμε πως μια γιορτή εξελίχθηκε σε κάτι περισσότερο από ήττα. Σε μια εθνική τραγωδία.
Η διοργάνωση αυτή δεν είχε τελικό. Ο νικητής των ομίλων κατακτούσε και το Παγκόσμιο κύπελλο.Τελευταίο παιχνίδι ήταν το Βραζιλία-Ουρουγουάη.Η Βραζιλία έπαιζε για δυο αποτελέσματα και 200.000 Βραζιλιάνοι είχαν πάρει θέση στις εξέδρες, σε μια απερίγραπτη ατμόσφαιρα που ίσως όμοιά της να μην υπάρχει σε Μουντιάλ,με την πολιτική ηγεσία να πανηγυρίζει πριν από τη σέντρα το Παγκόσμιο Κύπελλο χαιρετώντας τους νέους Παγκόσμιους Πρωταθλητές, όπως έλεγε χαρακτηριστικά.
Όλα αυτά μέχρι το 79ο λεπτό όταν ο Γκίτζια θα έστελνε τη μπάλα στα δίχτυα και μια ολόκληρη χώρα κυριολεκτικά στην κόλαση!Δέκα φίλαθλοι της Βραζιλίας πεθαίνουν επιτόπου από ανακοπή και απόπειρες αυτοκτονίας. Ακολούθησε μια απονομή παρωδία που έγινε στα γρήγορα για ευνόητους λόγους.Η πολιτική ηγεσία από το θρίαμβο που περίμενε βρέθηκε μπροστά στη διαχείριση μια κυριολεκτικά εθνικής τραγωδίας και ταπείνωσης.Αποδιοπομπαίος τράγος ο τερματοφύλακας Μπαρμπόσα, αλλά και οι υπόλοιποι παίκτες και προπονητής που μέχρι το τέλος της ζωής τους έπρεπε να κουβαλούν αυτή την ήττα αλλά πολύ περισσότερο την υπερβολή της.
Το Μουντιάλ του 1950 όμως δεν μας διδάσκει μόνο την τραγωδία και πως μπορεί το άρτος και θεάματα να γυρίσει μπούμερανγκ στους εμπνευστές του. Μας διδάσκει και την δύναμη ενός πληγωμένου εγωισμού που μπορεί να αποφέρει περισσότερα κίνητρα από τις «διπλωματικές» ενέργειες και ο λόγος γίνεται για την Αγγλία.
Μέχρι το 1950 υπήρχε η πεποίθηση ότι οι ομάδες του νησιού και δη η Εθνική ομάδα δεν είχαν λόγο να παίρνουν μέρος στις διεθνείς διοργανώσεις αφού πίστευαν ότι ήταν κατά κάποιο νομοτελειακό τρόπο άτρωτοι, διότι αυτοί είχαν γεννήσει το ποδόσφαιρο.Στην ουσία το ποδόσφαιρο αναγνωρίζονταν μόνο στα σύνορα της χώρας.
Αυτό το δόγμα έμελλε να αλλάξουν δραματικά οι παίκτες των ΗΠΑ κάνοντας το ματς της ζωής τους όπως είναι και ο τίτλος της ταινίας που αναφέρεται στον αγώνα ΗΠΑ-Αγγλία 1-0.Το γκολ των ΗΠΑ δεν αποτυπώθηκε σε φωτογραφική κάμερα και ο λόγος είναι ότι τα φλας είχαν πάρει θέση στα γκολπόστ των Αμερικανών, όπου αναμένονταν η βροχή από τα Βρετανικά γκολ.Στα όρια της πραγματικότητας αλλά και υπό τον φόβο των Χόαξ απίστευτες ιστορίες ξεπηδούν. Λέγεται ότι ο αρχισυντάκτης των New York Times δεν δημοσίευσε το ρεπορτάζ τους ενός και μοναδικού Αμερικάνου ανταποκριτή που υπήρχε στη Βραζιλία γιατί πίστευε ότι ήταν φάρσα ενώ βρετανικά ταμπλόιντ πιστεύοντας ότι ήταν ορθογραφικό λάθος βγήκαν με πρωτοσέλιδα που μιλούσαν για σκορ 10-1.
Η Αγγλία δεν ξαναφόρεσε ποτέ τη μπλε φανέλα και εκεί που είχε αποτύχει η διπλωματία της FIFA αλλά και των ανθρώπων που ετοίμαζαν ευρωπαϊκές συλλογικές διοργανώσεις, όπως το κύπελλο πρωταθλητριών, θα πετύχαινε ο πληγωμένος εγωισμός των λιονταριών που θα έσυρε με αυτόν το τρόπο την Αγγλία και τις αγγλικές ομάδες στις διεθνείς διοργανώσεις. Κανένα Μουντιάλ πια δεν θα ήταν το ίδιο. Η Αγγλία όχι απλά θα ήταν παρούσα, αλλά θα έπρεπε και να αποδείξει τον «ιστορικό» της ρόλο στο ποδόσφαιρο.
0 comments:
Δημοσίευση σχολίου